A dalej: panowanie nad sobą – to jest cnota nauczycielska najwyższej wagi. Gdzie jej niema, występuje zbyt wiele przywar: irytacja, zły humor, drażliwość, gniew, namiętność i inne wybuchy temperamentu, wyprowadzające działalność nauczycielską z właściwego toru. Ale łatwo to powiedzieć, że powinniśmy się wystrzegać takich afektów. Całkiem bez irytacji obejść się nie można; ale z tego nastroju nie należy czynić zwyczaju i nastroju zasadniczego; nie należy z powodu każdej drobnostki się irytować, lecz tylko wtedy, gdy inaczej być nie może; a i wtedy sposobem jak najzdrowszym, t. j. na krótko i mocno, a nie całymi godzinami i dniami, a jeśli to być może, także ostrożnie, t. j. w czasie irytacji nie należy wydawać żadnych rozporządzeń i wymierzać kar; bo dopóki gniew miota człowiekiem, rzadko czyni coś mądrego, lecz najczęściej same głupstwa. I zły humor nie ominie nas w światku szkoły; ale i on nie powinien nauczyciela ogarniać na długo i trwale, lecz zawsze powinien być tłumiony i opanowywany. A ku temu najlepszym środkiem jest dobry humor i wesołość w czasie właściwym. «Patos swego powołania posiada wielu, humor swego powołania ma niewielu. Ale humor jest solą dziwnej mocy, chroniącą życie nasze od skostnienia, i zachowującą nam naturalne, ludzkie pojmowanie stosunku nauczyciela do ucznia.