Dzieło wymaga nie tylko sztuki i nauki, ale i cierpliwości. A jednak niecierpliwość tak często się zdarza. Niezadowolone, opryskliwe, zgryźliwe skargi na lenistwo i nieuwagę, zrzędzenie, łajanie, bicie przy zbyt powolnych postępach! Trochę cierpliwości, a w tym samym czasie, który marnujemy na niecierpliwe i nieużyteczne słowa, osiągniemy więcej, niż przez te oznaki niecierpliwości. Czego nie daje chwila obecna, da przyszłość; z czasem wszystkiemu się zaradzi, z czasem uczeń lepiej rzecz zrozumie; to, co dziś dla niego jest niepojęte, jutro będzie dla niego zrozumialsze, skoro wybije szczęśliwa godzina dla niego – i dla nauczyciela. Wprawdzie cierpliwość, jak rozum, przychodzi dopiero z latami; tylko te szczęśliwe natury, które mają nie tylko jasny rozum, ale i jasną i prawdziwą miłość młodzieży w sercu swym, dochodzą wcześniej do cierpliwości.

Rozum i miłość muszą się również łączyć, aby w połączeniu z silną wolą wytwarzać poczucie sprawiedliwości, bezstronność i konsekwencję w postępowaniu. Sprawiedliwość zapewnia nam miłość młodzieży bardziej nawet, niż uprzejmość i pobłażliwość.